'Gare du Nord'; een muzikaal verdwaalverhaal

Welnu. Een waargebeurd sprookje voor Gare du Nord. Als dank voor een weledelbijzondermuzikaalavontuurlijkaangenameavond. Uiteraard met kleurrijke illustratie van Peter van de Wiel (@peterscartoons). Huldeblijk & Hoogachting!

'Gare du Nord' is een uitmuntendmuzikaalhartverwarmelijkswinginspirerend muziekgezelschap, dat een zonnige kijk op het leven vertaalt naar vrolijke klanken, waarbij je zelfs een driedeliggrijze dag even helemaal vergeet. Dat vind ik altijd enorm wellevend. Ik was vereerd toen op Kasteel Kanonnensteijn een uitnodiging aankwam voor een concert. Gare du Nord presenteerde de nieuwste CD, getiteld 'Lilywhite Soul'. Wát een belevenis!

Aangekomen in het theater was het een drukte van belang. Blije muziekliefhebbers stroomden al in zinderende spanning de zaal in. Voorafgaand aan het concert liep ik echter een beetje mis. Na het ophangen van mijn overjas nam ik de verkeerde afslag om weer uit de vestibule te komen. Ik ging door een deur, een hoek om, door nog een deur... Maar ik kwam niet meer in de menigte terug. Ik was verdwaald!

Dwalend door lange gangen zocht ik de weg terug naar de zaal. Ik zou niet graag achter de muziek aanlopen. Ver weg hoorde ik de eerste kwieke klanken al beginnen. De gedachte het concert te moeten missen maakte me nu toch echt zenuwachtig. Ik opende de ene deur na de andere. Ik nam afslagen, trappen en splitsingen. Toen ik ergens in het hart van het doolhoffelijke theatergebouw opnieuw een deur opende, stond ik opeens oog in oog met een mediterraandynamischdonkerharige dame. Ze zag er al even nerveus uit als ik.

'Bent u soms ook verdwaald?' vroeg ik.
'Ik vrees van wel,' zei de jonkvrouwe vriendelijk en met een heldere stem. 'Eén verkeerde afslag en een afgesloten deur en ik vond mijn vrienden niet meer terug. Ik moet ze vinden! De tijd begint nu toch écht te dringen...' Ze trok een erg ongelukkig gezicht.
'Weet u wat?' zei ik bemoedigend, 'We gaan gewoon met de muziek mee. Onze oren achterna. Dan vinden we uw vrienden vast wel weer terug.'
'Love will find a way,' zei de jonkvrouwe hoopvol.
'Dat is wel te hopen voor u,' antwoordde ik, 'anders mist u het concert en dat zou uiterst zonde zijn!'

Met enige auditieve inspanning volgden we onze oren. Opnieuw gangen, kamers en deuren door. Trappen op en af. De muziek werd luider. We passeerden een rooster in de muur. Daar leek de muziek vanachter vandaan te komen! Het rooster verborg een smalle luchtgang; waarschijnlijk een ventilatiekanaal.
'Hier moeten we door!' riep de jonkvrouwe gedecideerd. Ze klom de donkere schacht in. Ik volgde haar. Op handen en voeten kropen we voort. De muziek werd luider. De buis liep schuin naar beneden. En voordat we in de gaten kregen dat onze weg steeds steiler werd, begonnen we te glijden en te rollen. Alsof we in een achtbaan terecht waren gekomen gleden we in een wilde buiteling steeds harder naar beneden. Opeens realiseerde ik me dat ik mij vanwege de spanning niet eens netjes had voorgesteld. En dat druist in tegen de etiquette; wát de omstandigheden ook zijn...

'Mijn naam is Melchior, Baron Dagonder,' riep ik beleefd, terwijl ik al glijdend probeerde mijn helm af te nemen. 'Hoe heet u eigenlijk, als u mij toestaat te informeren?' voegde ik er buitelend aan toe.
'Dorona Alberti!' riep ze nog, terwijl we het laatste stukje door de buis tuimelden. Warempel, die naam kwam me enigszins bekend voor... Maar voordat het me te binnen wilde schieten eindigde de buis. En buitelden we pardoes het podium op. Midden tussen de Gare-du-Nordelijke muzikanten die het eerste nummer al hadden ingezet.

Nog bedremmeld van het verdwaalverhaal keek ik om me heen naar de kleurrijke schijnwerpers. Een rookkanon blies sfeermist. De zaal stond vol met dansende mensen. De muziek, in gespannen afwachting van de vermiste zangeres, klonk opzwepend instrumentaal. Jonkvrouwe Dorona stond direct op, glimlachte haar betoverende glimlach en wierp met sierlijke gebaren kushandjes het publiek in. Ze was juist op tijd om te beginnen met de vindingrijkvitale vocalen van 'Gucci Girl'. Om mij heen zag ik opluchting op de gezichten van de bandleden. Het publiek juichte en applaudisseerde bij deze dynamische entree!

Overdonderd door de licht- en rookeffecten, de muziek, het uitzinnige publiek, de instrumenten en de muzikanten om mij heen, deed ik snel alsof ik een gitaarstandaard was om niet uit de toon te vallen. En schuifelde voetje voor voetje de coulissen in. Daar ging ik maar op een grote speaker zitten. Jonkvrouwe Dorona keek even opzij en gaf me een bemoedigende knipoog, de schat. Mijn snor krulde er van. De rest van het concert zat ik vorstelijk langs de zijlijn en verdwaalde in de magische muziek van de zangeres en haar briljante bandleden. En na afloop kreeg ik ook nog eens een gesigneerd affiche! Dat hangt nu boven de open haard op Kasteel Kanonnensteijn, uiteraard.

Het vrolijke 'Fantasize the Love', met dat kekke riedeltje, spring ik regelmatig op de Tinkeltegels in de hal van Kanonnensteijn. Met een enorme glimlach op mijn gezicht!

Vrolijk worden? Gare du Nord: http://www.garedunord.eu/home. Peter van de Wiel tekende ze overigens al eens eerder! Kijkt u hier maar eens...

Baron Dragonder's Kleine Boekje der Grote Avonturen

Welnu, het wordt hoog tijd voor een update. En dan praat ik natuurlijk over mijn eerste officiële uitgave: Baron Dragonder's Kleine Boekje der Grote Avonturen. Inmiddels heb ik een groot aantal uiterstprachtigkleurrijkglimlachbrengende illustraties mogen ontvangen van verschillende getalenteerde illustratoren. Ik ben er bijzonder blij mee. De collage geeft alvast een beetje een indruk. Ook vereerde Minstreelmeester Lucas Bezembinder (@verhaal140), die tijdens zijn twereldreis te gast was op Kasteel Kanonnensteijn, mij met één van zijn verhalen in 140 tekens. Hoe toepasselijk! Ook de website is in de maak. Straks vindt u verhalen, illustraties, recepten van Kanonnensteijn, toekomstplanprojecten en alles dat ik nog maar kan verzinnen via www.barondragonder.nl. Ik houd u hogelijk op de hoogte, uiteraard!

Illustraties
Edrick Hemme - Francis Liem - Peter van de Wiel - Calliope den Ouden - Lars Doornbos - Jordy te Braak - René Krewinkel - Karen Claassen - Tjeerd Royaarts - Mattt Baaij - Henk Habermann

Tekenen?
Zijn er nog illustratoren die graag een bijdrage willen leveren, dan zijn ze natuurlijk altijd welkom. Reageert u dan via barondragonder@gmail.com. Dat is nu mijn persoonlijke digitale postbusnummer, ziet u.

Kasteel Kanonnensteijn, Dragonderland

Heremetijd.. Penseelmeester Peter van de Wiel (@peterscartoons - www.peterscartoons.nl) verraste mij geheel onverwacht met een schets van Kasteel Kanonnensteijn... Het lijkt...! Is het ook een beetje hoe ú dacht dat Kanonnensteijn er uit ziet?

Het kasteel waarin Baron Dragonder woonde was een prachtig kasteeltje. Hij was er erg trots op om in Kanonnensteijn te wonen. Het was een héél oud kasteel, dat al van de vader van Baron Dragonder was geweest. En daarvóór van zijn grootvader. En dáárvoor van zijn overgrootvader. En zijn over-overgrootvader. En zijn over-over-óvergrootvader. En, nou ja, zo kon de Baron nog wel een hele tijd doorgaan.

Stel je bij het kasteel van Baron Dragonder vooral geen net, glanzend wit kasteel voor met lange oprijlanen, glimmende banieren en statige trompetters die hoog bezoek aankondigen. Niets daarvan. Kasteel Kanonnensteijn was eigenlijk een beetje een rommelig kasteeltje. Maar wel gezellig. Het hele kasteel hing vol met oude schatten en andere spullen. Het was één grote verzameling van de meest fantastische voorwerpen die je ooit hebt gezien. Het leek nog het meest op een oud museum, waar de muffige, mysterieuze lucht je meteen nieuwsgierig maakte naar verborgen schatten, verre reizen en spannende avonturen.

In de gangen, de zalen, de kamers, aan de muren, in de torens, onder de banken, in de kasten; overal in het kasteel bewaarde de Baron de vele voorwerpen die hij tijdens zijn reizen van over de hele wereld – en daarbuiten - had verzameld. Bovendien gooide hij niet graag iets weg.
“Je weet maar nooit waar het nog eens goed voor is,” zei hij altijd. Er was eigenlijk gewoon teveel om op te noemen. Kisten, potten en doosjes, vazen, vreemd uitziend gereedschap, raadselachtige muziekinstrumenten, mysterieuze sleutels en nog veel meer bijzondere voorwerpen. Je kon vaak niet eens ráden wat ze waren, of waar ze nou eigenlijk voor dienden. Standaards met oude boeken er op; opengeslagen op bladzijden met vreemde, onbekende letters die je niet kon lezen.

Er hingen enge, afschrikwekkende maskers waar je het liefst meteen voor op de loop zou gaan. Er stonden poppen, gehuld in bizarre kleding, met al even bizarre hoofddeksels. Of soms met gemeen uitziende spijkers in hun kop. Sommige stonden gewoon rechtop; andere in rare houdingen alsof ze net iets geheimzinnigs aan het doen waren. Overal hingen allerlei merkwaardige lampen en kandelaars. Er waren meterslange boekenkasten vol met meesterlijke boeken. Mooie oude boeken met een dikke laag stof er op. Aan de muren hingen wandkleden in de meest fantasierijke kleurencombinaties, met afbeeldingen van heldendaden en verre oorden. In kasten en op tafels stonden kistjes, soms met merkwaardige sloten er op, waarvan je nooit wist of het geen schatkistjes waren. Of juist kistjes met enge tekens er op, waar misschien wel monsters uitkwamen als je ze opendeed…

Er hingen aan de muren van de lange gangen in het kasteel veel kleurrijke schilderijen van voorvaderen uit de familie van de Baron en andere personen. Sommige keken vriendelijk, anderen keken streng. Alsof ze wilden zeggen: “Als je niet ophoudt met staren, dan kom ik uit het schilderij en dan grijp ik je!” Ronduit angstaanjagend was dat. Er waren mooie bij en lelijke. Oude en jonge. Militairen in kleurrijk uniform, adellijke personen in statige kledij en dames in exotisch uitziende jurken en gewaden. Sommigen keken je lachend aan en andere juist weer een beetje triest. Bij een aantal wist je eigenlijk niet hoe ze keken. En er waren er zelfs bij die je indringend aan leken te staren als je naar ze keek, en je leken te volgen met hun ogen als je voorbij liep...

Niet alleen Kasteel Kanonnensteijn zelf stond vol met oude, mysterieuze, waardevolle en waardeloze spullen. Ook de schuren puilden uit.
“Wát je tijdens avontuurlijke reizen ook maar nodig kan hebben: in de schuren van Kasteel Kanonnensteijn is het te vinden. Ik ga graag goed voorbereid op reis!” Opgeslagen in kisten, kasten en kabinetten lagen tenten, kwasten, emmers, tuingereedschap, spades, parasols, schroeven en spijkers, vliegers, potten… Je kon het zo gek niet bedenken of het was wel ergens te vinden. Desnoods onder een hele stapel andere spullen. En tussen het gereedschap, het timmerhout en de bergen stenen, grind en zand stonden vreemde constructies van hout of metaal. Ook waren er allerlei soorten machines; grote en kleine. Glimmend van nieuwigheid of juist onder een dikke laag stof of vet. Grote stapels afgedragen werkkleding, vol met verf- en andere vlekken, lagen te wachten op het volgende klusje. Bijvoorbeeld als de deuren moesten worden geschilderd. Of een lekke afvoer moest worden gerepareerd.

Het kamertje waar de Baron graag zat was een heel prettig, gezellig kamertje. Er was een grote open haard, waarin altijd een lekker vuurtje brandde. Dat maakte het kamertje warm en behaaglijk. Bij de haard stond een oude, luie stoel. En naast de stoel stond een tafeltje waar de Baron zijn thee of zijn warme chocolademelk op kon zetten. Er lag een groot ijsberenvel voor de open haard. Hij had de ijsbeer zélf geschoten op de Noordpool. De reusachtige klauwen van de ijsbeer zaten nog aan het witte vel vast. En het mooiste was nog wel de enorme berenkop die er ook nog aan vast zat. Zijn muil was wijd opengesperd, alsof hij zeggen wilde: “Je mag de Baron niet storen, anders vreet ik je op met huid en haar!”
“En héél soms, héél erg soms, hoor je ‘m nog grommen als je goed luistert. Maar dan moet je je oor wel heel dicht zijn grote muil houden, en omdat hij zulke gigantische, gemene tanden heeft, durft niemand dat!” vertelde de Baron dan, fluisterend en geheimzinnig. Om vervolgens in een bulderende Baronnenlach uit te barsten.

Twavatar voor Baron Dragonder

Baron Dragonder heeft mij onlangs gevraagd een nieuwe twavatar voor hem te ontwerpen. Daar ik dit soort dingen graag doe, ben dan ook gelijk in mijn tekenpotlood geklommen om te tekenen. De onderste twee twavatars zijn het resultaat. Nu rest natuurlijk alleen nog maar de vraag welke twavatar nu beter bij de beste man past!