maandag 14 november 2011

'Gare du Nord'; een muzikaal verdwaalverhaal

Welnu. Een waargebeurd sprookje voor Gare du Nord. Als dank voor een weledelbijzondermuzikaalavontuurlijkaangenameavond. Uiteraard met kleurrijke illustratie van Peter van de Wiel (@peterscartoons). Huldeblijk & Hoogachting!

'Gare du Nord' is een uitmuntendmuzikaalhartverwarmelijkswinginspirerend muziekgezelschap, dat een zonnige kijk op het leven vertaalt naar vrolijke klanken, waarbij je zelfs een driedeliggrijze dag even helemaal vergeet. Dat vind ik altijd enorm wellevend. Ik was vereerd toen op Kasteel Kanonnensteijn een uitnodiging aankwam voor een concert. Gare du Nord presenteerde de nieuwste CD, getiteld 'Lilywhite Soul'. Wát een belevenis!

Aangekomen in het theater was het een drukte van belang. Blije muziekliefhebbers stroomden al in zinderende spanning de zaal in. Voorafgaand aan het concert liep ik echter een beetje mis. Na het ophangen van mijn overjas nam ik de verkeerde afslag om weer uit de vestibule te komen. Ik ging door een deur, een hoek om, door nog een deur... Maar ik kwam niet meer in de menigte terug. Ik was verdwaald!

Dwalend door lange gangen zocht ik de weg terug naar de zaal. Ik zou niet graag achter de muziek aanlopen. Ver weg hoorde ik de eerste kwieke klanken al beginnen. De gedachte het concert te moeten missen maakte me nu toch echt zenuwachtig. Ik opende de ene deur na de andere. Ik nam afslagen, trappen en splitsingen. Toen ik ergens in het hart van het doolhoffelijke theatergebouw opnieuw een deur opende, stond ik opeens oog in oog met een mediterraandynamischdonkerharige dame. Ze zag er al even nerveus uit als ik.

'Bent u soms ook verdwaald?' vroeg ik.
'Ik vrees van wel,' zei de jonkvrouwe vriendelijk en met een heldere stem. 'Eén verkeerde afslag en een afgesloten deur en ik vond mijn vrienden niet meer terug. Ik moet ze vinden! De tijd begint nu toch écht te dringen...' Ze trok een erg ongelukkig gezicht.
'Weet u wat?' zei ik bemoedigend, 'We gaan gewoon met de muziek mee. Onze oren achterna. Dan vinden we uw vrienden vast wel weer terug.'
'Love will find a way,' zei de jonkvrouwe hoopvol.
'Dat is wel te hopen voor u,' antwoordde ik, 'anders mist u het concert en dat zou uiterst zonde zijn!'

Met enige auditieve inspanning volgden we onze oren. Opnieuw gangen, kamers en deuren door. Trappen op en af. De muziek werd luider. We passeerden een rooster in de muur. Daar leek de muziek vanachter vandaan te komen! Het rooster verborg een smalle luchtgang; waarschijnlijk een ventilatiekanaal.
'Hier moeten we door!' riep de jonkvrouwe gedecideerd. Ze klom de donkere schacht in. Ik volgde haar. Op handen en voeten kropen we voort. De muziek werd luider. De buis liep schuin naar beneden. En voordat we in de gaten kregen dat onze weg steeds steiler werd, begonnen we te glijden en te rollen. Alsof we in een achtbaan terecht waren gekomen gleden we in een wilde buiteling steeds harder naar beneden. Opeens realiseerde ik me dat ik mij vanwege de spanning niet eens netjes had voorgesteld. En dat druist in tegen de etiquette; wát de omstandigheden ook zijn...

'Mijn naam is Melchior, Baron Dagonder,' riep ik beleefd, terwijl ik al glijdend probeerde mijn helm af te nemen. 'Hoe heet u eigenlijk, als u mij toestaat te informeren?' voegde ik er buitelend aan toe.
'Dorona Alberti!' riep ze nog, terwijl we het laatste stukje door de buis tuimelden. Warempel, die naam kwam me enigszins bekend voor... Maar voordat het me te binnen wilde schieten eindigde de buis. En buitelden we pardoes het podium op. Midden tussen de Gare-du-Nordelijke muzikanten die het eerste nummer al hadden ingezet.

Nog bedremmeld van het verdwaalverhaal keek ik om me heen naar de kleurrijke schijnwerpers. Een rookkanon blies sfeermist. De zaal stond vol met dansende mensen. De muziek, in gespannen afwachting van de vermiste zangeres, klonk opzwepend instrumentaal. Jonkvrouwe Dorona stond direct op, glimlachte haar betoverende glimlach en wierp met sierlijke gebaren kushandjes het publiek in. Ze was juist op tijd om te beginnen met de vindingrijkvitale vocalen van 'Gucci Girl'. Om mij heen zag ik opluchting op de gezichten van de bandleden. Het publiek juichte en applaudisseerde bij deze dynamische entree!

Overdonderd door de licht- en rookeffecten, de muziek, het uitzinnige publiek, de instrumenten en de muzikanten om mij heen, deed ik snel alsof ik een gitaarstandaard was om niet uit de toon te vallen. En schuifelde voetje voor voetje de coulissen in. Daar ging ik maar op een grote speaker zitten. Jonkvrouwe Dorona keek even opzij en gaf me een bemoedigende knipoog, de schat. Mijn snor krulde er van. De rest van het concert zat ik vorstelijk langs de zijlijn en verdwaalde in de magische muziek van de zangeres en haar briljante bandleden. En na afloop kreeg ik ook nog eens een gesigneerd affiche! Dat hangt nu boven de open haard op Kasteel Kanonnensteijn, uiteraard.

Het vrolijke 'Fantasize the Love', met dat kekke riedeltje, spring ik regelmatig op de Tinkeltegels in de hal van Kanonnensteijn. Met een enorme glimlach op mijn gezicht!

Vrolijk worden? Gare du Nord: http://www.garedunord.eu/home. Peter van de Wiel tekende ze overigens al eens eerder! Kijkt u hier maar eens...

2 opmerkingen:

  1. Lieve Baron,

    wat een mooi en accuraat verslag van ons grote avontuur in de krochten van het theater. Ik was blij
    u te treffen in mijn benarde situatie. Twee is toch altijd beter en inventiever dan 1. Follow the music in your hart!

    liefs Jonkvrouwe Dorona Alberti

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Jonkvrouwe Dorona,

    Dank voor uw warmhartelijke reactie! Graag gedaan, hoor. Gelukkig vond u de weg terug naar het podium. Anders zou het bij een instrumentaal optreden zijn gebleven en dwaalden we nu wellicht nóg rond.

    Huldeblijk & Hoogachting,
    Melchior Baron Dragonder

    BeantwoordenVerwijderen